ارتفاع کشت قهوه یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده کیفیت و طعم نهایی آن است. به طور کلی، قهوه‌هایی که در ارتفاعات بالاتر (1800-2000 متر) رشد می‌کنند، به دلیل اختلاف دمای شب و روز بیشتر و رشد کندتر، طعم پیچیده‌تر و اسیدیته بالاتری دارند. این شرایط باعث تراکم بیشتر مواد قندی در دانه می‌شود. قهوه‌های ارتفاعات متوسط (1000-1800 متر) معمولاً تعادل بهتری بین اسیدیته و بدنۀ دارند. در مقابل، قهوه‌های ارتفاعات پایین (زیر 1000 متر) معمولاً بدنۀ سنگین‌تر اما اسیدیته و عطر کمتری دارند. البته ارتفاع تنها عامل نیست و ترکیب آن با نوع خاک، بارندگی و روش فرآوری نیز اهمیت دارد. برای مثال، قهوه‌های کنیا که در ارتفاعات بالا کشت می‌شوند، اسیدیته درخشان و طعم میوه‌ای مشخصی دارند، در حالی که قهوه‌های برزیلی از ارتفاعات پایین‌تر، بدنۀ غلیظ و طعم آجیلی ارائه می‌دهند